Inżynieria odwrotna

Do zapisu projektu konstrukcji niezbędnego do powstania jakiegoś produktu stosuje się współcześnie najczęściej wirtualne modele 3D. Umożliwiają one dokładne określenie cech konstrukcyjnych oraz układu wymiarów i jego tolerancji.

Istnieje jednak sfera działań inżynierskich, gdzie postać konstrukcyjna przyszłego wyrobu lub jego części jest niemożliwa do jednoznacznego określenia.

W takich przypadkach postać produktu zostaje określona bez użycia istniejących elementów geometrycznych. 

 

Brak dokładnego odwzorowania powoduje, że utworzenie modelu 3D jest bardzo trudne.

Możliwym rozwiązaniem tego problemu jest zastosowanie projektowania modelowego z użyciem modeli fizycznych. Odwzorowane konstrukcji następuje poprzez ręczne utworzenie modelu fizycznego.

Modele fizyczne mogą służyć jako elementy wyjściowe do wytwarzania realizowanego zgodnie z zasadami inżynierii odwrotnej.

Wymaga to jednak dokonania digitalizacji (ucyfrowienia) ich powierzchni za pomocą skanerów 3D. Ich cyfrowa postać jest wtedy reprezentowana jako chmura punktów lub siatka trójkątów.

Można go udoskonalić i wzbogacić o wymagane cechy konstrukcyjne przez zamianę modelu podstawowego na parametryczny model powierzchniowy lub hybrydowy.